Marco van de Kreeke van Groningen Airport Eelde

Marco van de Kreeke is de directeur van Groningen Airport Eelde. We voelden hem aan de tand en stelden hem 12 vragen waar hij openhartig antwoord op gaf. Bijvoorbeeld over zijn stoutste, zakelijke droom: ‘Nu droom ik dat de mensen in het noorden van die vluchten gebruik gaan maken, zodat we continuïteit en stabiliteit kunnen bieden.’

Wat zou u doen als u dit werk niet deed?
‘Eigenlijk geen idee, ik vind zo veel leuk. Architect? Journalist? Eén ding weet ik wel: één van de mooiste dingen aan mijn baan vind ik de internationale dimensie. Reizen inspireert en verrijkt. Dus toch wel iets internationaals. Ontdekkingsreiziger dan maar…’

Wat wilde u worden toen u klein was?
‘Vrachtwagenchauffeur!’

Voor wie in uw netwerk heeft u het meeste respect?
‘Ik zie veel gedreven mensen om mij heen waar ik veel respect voor heb. Renske en John Bos: echte ondernemers – met pit én smaak. Albert-Jan Postma, ook een echte ondernemer – gentleman en alleskunner. Ik heb veel respect voor Xandra Groenewold, dé netwerktijger en spindoctor van Groningen. Maar uiteindelijk kies ik toch voor de mannen en vrouwen van Groningen Airport Eelde. Ik ben niet eerder zo’n bevlogen club mensen tegengekomen, die ook met tegenwind positief en enthousiast blijven.’

Van welke netwerken bent u lid?
‘Uiteraard van GRQ Business Network. Verder ben ik lid van De Vereeniging van Handelaren, de Commerciële Club Groningen, de Ambassadeurs van Groningen en natuurlijk m’n kookclub “haren in de soep”.’

Wat was uw eerste bijbaantje?
‘Ik heb talloze bijbaantjes gehad, van postbode tot pompbediende en van vakkenvuller tot museumsuppoost. Volgens mij was mijn eerste baantje kantinemedewerker op infanterieschietkamp de Harskamp, waar mijn vader werkte.’

Wat is de beste raad die u ooit heeft gehad?
‘Mijn vader zei altijd: “gelul is niet nodig, dat staat in het handboek soldaat. En als het er niet in staat, dan schrijf je het er maar bij…”.’

Wat is uw grootste blunder geweest?
‘Als Airport Manager van Kilimanjaro Airport moest ik in mijn eerste weken aanwezig zijn bij de aankomst van de regeringsleiders van de “East African Community”. Het protocol vereiste dat een directielid de presidenten en ministers persoonlijk verwelkomde. Het was een ongelooflijk hectische dag, met vijf presidenten en een hele trits ministers die het ene na het andere vliegtuig uitrolden. Alles ging goed, tot ik er net te laat achter kwam dat die vreemde man met dat malle hoedje waar ik straal langs was gelopen de president van Oeganda was…’

Wat is zakelijk gezien uw stoutste droom?
‘Vanaf 26 maart kun je vanaf Groningen Airport Eelde drie keer per dag naar Londen, twee keer per dag naar Kopenhagen en ook dagelijks naar München en Brussel. Via deze knooppunten verbinden we het Noorden met meer dan honderd bestemmingen. Twee jaar geleden was dat ongeveer hoe ik mijn stoutste droom had beschreven. Nu droom ik dat de mensen in het noorden van die vluchten gebruik gaan maken, zodat we continuïteit en stabiliteit kunnen bieden – en kunnen beginnen met dromen van nog meer…’

Hoe besteedt u uw vrije tijd?
‘Met mijn gezin, met koken, met vrienden. Met reizen en skiën, in de vakanties een goed boek en af en toe een mooie of spannende film.’

Wat hoopt u dat de volgende generatie van u leert?
‘Onafhankelijk denken, kritisch durven zijn. En dat met een open mind, zonder (voor)oordelen, met respect voor de waarde en waarden van andere mensen – ook als je ze misschien niet begrijpt. En om te genieten van al het moois op deze wereld.’

Wat maakt u succesvol?
‘Ik probeer te zeggen wat ik doe – en te doen wat ik zeg. Transparant en consistent zijn, niet in zeven sloten tegelijk lopen. Rustig blijven en volharden, dat werkt vaak prima.’

Waar ziet u uzelf over tien jaar?
‘Werkelijk geen idee. We zijn als gezin goed geland hier in het Noorden en op Groningen Airport Eelde is voorlopig nog genoeg te doen. Maar tien jaar is een hele tijd. Tegen die tijd zijn de kinderen uitgevlogen en zou het kunnen zijn dat het buitenland en het avontuur nog eens lokt. Maar misschien ben ik dan ook wel voorgoed in Groningen geworteld..?’